Het is Laura maandagavond gelukt om in Delden het criterium voorafgaand aan de Twentse Rolstoelvierdaagse te winnen. In het Twentse stadje versloeg ze de lokale favoriete Jennette Jansen in een spannende eindsprint. "Het was een mooie strijd", zo kijkt Laura er na afloop op terug. "Aanvallen zat er voor ons beiden niet in, want daarvoor lag het tempo gewoonweg te hoog. In de laatste ronde zat ik bij haar in het wiel, waarna ik bij de laatste bocht iets meer naar binnen sneed, waardoor ik al enigszins naast Jennette kwam te zitten. Ik ben vanaf daar de sprint aangegaan."

Daarmee had Laura de zege nog niet zomaar binnen. Vanaf de laatste bocht tot de finish was het nog zo'n honderdvijftig meter, maar daarbij liep de straat wil licht omhoog. "Ik schakelde nog verkeerd, maar had nog de tegenwoordigheid van geest om terug te schakelen. Zo kon ik toch nog verder versnellen. Het was geen ruime overwinning, maar toen ik over de streep kwam wist ik dat ik gewonnen had."

Het is inmiddels al weer even geleden, maar op de laatste dag van juni en de eerste dag van juli stonden de laatste wedstrijden om de wereldbeker al op het programma. Dit keer niet in een ver buitenland, maar in eigen land, in Emmen. Emmen is voor mij overigens verder dan Oostende, al scheelt het niet veel. Op dinsdagavond ben ik afgereisd naar Emmen, om woensdag in de fietsenschuur van het hotel mijn training af te werken. De weergoden werkten namelijk niet mee. Donderdag waren ze mij en ook de andere rijders beter gezind, tijdens de training (op het parcours) is het bijna al die tijd droog gebleven.

Een deel van het parcours liep over de provinciale weg. Trainen hierop buiten de gereserveerde twee uur op donderdag was uit den boze. Ik heb het parcours verkend en in mij opgenomen. Ik ben die dag ook gevolgd en geïnterviewd voor de uitzending bij Ziggo Sport (klik hier voor de gave video). Na de verkenning hadden we kort een team meeting. Hierin werd de informatie die op dat moment beschikbaar was met ons gedeeld, waarna ieder zijn eigen weg kon gaan.

Nadat ze afgelopen weekend al Nederlands kampioene in de wegwedstrijd werd, is Laura woensdag in Montferland ook de winnares geworden van de nationale titelstrijd op de tijdrit. Ze legde het 13,2 kilometer lange parcours af in 22.30 minuten. Daarmee wist ze directe concurrente Jennette Jansen met een voorsprong van vijftig seconden naar de tweede plaats te verwijzen. "Dat het niveau van Jennette is toegenomen, geeft deze titel alleen maar meer waarde", keek Laura na afloop tevreden terug. "Ze heeft me in een tijdrit nog nooit verslagen, maar in Maniago zat ze maar 22 seconden achter me. Hier heb ikzelf in ieder geval goed gereden. Ik denk beter dan in Maniago en met deze titel ben ik zeker tevreden."

De renners kregen in de Achterhoek geen gemakkelijke tijdrit voorgeschoteld. "Het is een lastig parcours, maar ook heel mooi. Ik vind een vlak parcours misschien nog wel lastiger, want als je alleen maar lange rechte stukken hebt is het ook moeilijker om de concentratie vast te houden. Dat kan ik ook zeker wel, maar dit is misschien toch mooier." Toch was het ook oppassen geblazen, want je moet op een dergelijk parcours wel zorgen dat je de tijdrit goed in weet te delen. "Na de start zat ik hoog in mijn wattage en dacht ik dat ik dat niet vol ging houden. Maar het ging zo gemakkelijk. Het is eigenlijk heel goed gegaan."

In de gemeente Montferland reden we zondag het Nederlands kampioenschap. Een lastig parcours van 16,6 kilometer moesten we twee keer rijden, ofwel 33,2 kilometer. Daarbij gingen we met alle handbikers tegelijk van start en zaten we tot het eerste klimmetje met een behoorlijk groep bij elkaar. Op die klim wordt het veld vervolgens uiteen geslagen en is het mijn concurrente Jennette Jansen die bij me weg probeert te rijden, maar ik kan volgen en vanaf dat moment rijden we samen.

Een man die ons op het 'vlakke' voorbij komt kunnen we niet volgen. Hij gaat te hard. We dwingen elkaar om de beurt op kop. Bij de lange beklimming plaatst Jennette wederom een aanval. Ik kan hem pareren, zij het op dat moment met moeite. Had zij langer volgehouden, dan had ik het op dat moment heel moeilijk gekregen. Maar ook voor haar lijkt het te vroeg op die beklimming en ze valt stil. Ook op de twee volgende stukjes omhoog probeert Jennette aan te vallen. Ik volg makkelijk. En dan hebben we de eerste ronde erop zitten.